“Jak z filmu »Mad Max«”, mówi pani Zofia, która na ulicy imienia literata mieszka już ponad trzydzieści lat. Trudno się z nią nie zgodzić. Rzeczywistość wokół przygniata do ziemi. Na zewnątrz walące się kamienice o zniszczonych fasadach, a w środku – smutne ludzkie losy. Gdzieś pomiędzy ktoś czyta wiersze najdowcipniejszego łódzkiego poety, ale wydają się jakby nie na miejscu.