Tramwaj dojechał ulicami Dzielną, Piotrkowską przez Nowy Rynek i Średnią do Helenowa. Stamtąd ulicą Piotrkowską ruszył do centrum, w rejon dzisiejszej Stajni Jednorożców. W kronikach historycznych można przeczytać, że w drodze powrotnej inauguracyjny skład zatrzymał się przed Grand Hotelem, gdzie odbył się okolicznościowy bankiet. Po jego zakończeniu na miasto kilkanaście wagonów silnikowych wyjechało na miasto w ramach normalnego ruchu liniowego.

– Początkowo wagony Kolei Elektrycznej Łódzkiej kursowały na czterech liniach oznaczonych kolorami: białym, czerwonym, zielonym i żółtym wyjaśnia Bartosz Stępień z łódzkiego MPK. – Miasto było mniejsze, trasy sięgały w zasadzie do granic miasta. Dwa miejsca, które tramwaj odwiedził podczas inauguracyjnego przejazdu były bardzo ważne miejsca łodzian: Helenów, czyli Park Rozrywki, oraz Paradyz miejsce spotkań tzw. śmietanki towarzyskiej.

Warunki pracy, zwłaszcza dla motorniczych, nie były łatwe, choćby dlatego, że wagony nie miały przedniej szyby. – Motorniczy jechał narażony na śnieg, deszcz i inne okoliczności pogodowe. A mrozy bywały większe dodaje Bartosz Stępień. – To nie była łatwa praca, ale dobrze płatna 32 ruble miesięcznie. Motorniczy zaczynał pracę o godz. 6, a kończył o 23. Miał trzygodzinną przerwę na obiad.

Początkowo ludzie dość sceptycznie podchodzili do tramwajów. – Strach było wsiadać do pojazdów na prąd. Nie mieliśmy w Łodzi tramwajów konnych, tam gdzie były, ludzie przyzwyczaili się, że wagony były ciągnięte przez konie. A u nas? Wóz, co bez konia chodzi takie było przecież powiedzenie, tak było w piosenkach wyjaśnia Bartosz Stępień.

Tydzień temu, w związku ze 120. urodzinami łódzkich tramwajów, odbyła się okolicznościowa parada, w której ulicami Łodzi przejechało 15 tramwajów począwszy od najstarszego wagonu pochodzącego z roku 1910, aż po najnowsze pojazdy z tegorocznych dostaw.