Realizm, dystans i dokumentalny obiektywizm to określenia, które od razu przychodzą nam na myśl w powiązaniu z fotografią modernistycznej architektury. A jednak wybrane na prezentowaną tu wystawę prace Nicolasa Grospierrea i Davida Sardaa mówią nam o wiele więcej. Bo czy przypadkiem nie jest tak, że gdy patrzymy na zdjęcie budynku, na którym widnieje napis budynek (edificio), to przestajemy go widzieć? Z kolej, wydanie fotograficzne Kolorobloków jest tak subtelne, że aż trudne do uchwycenia. A skoro pojęcie nowoczesności zawiera w sobie pewną obietnicę przyszłości, to dlaczego gdy patrzymy na sfotografowane tu budynki, mimowolnie myślimy: ile czasu przetrwają? czy dzisiaj nadal istnieją?

Polityczna i estetyczna ironia odbija się echem w fotografiach Sardaa (nowoczesność w pełnym rozkwicie autarchii hiszpańskiej), podczas gdy Grospierre jako podstawę swojej pracy przyjmuje architekturę rozwijającą się w czasach komunizmu. Reżimy ideologicznie przeciwstawne, oparte na jednakowym fundamencie absolutystycznym, który nakazuje wymazać choćby najmniejszy ślad demokracji. Prace Davida Sardaa należą do serii Racjonalizm lewantyński, zbioru fotografii przedstawiających architekturę wschodniego wybrzeża Hiszpanii. Dzieło artysty przywraca im godność. Nurkuje w ich abstrakcyjnym pochodzeniu, ukazując ich sponiewierane piękno i uniwersalność form. Budynki przedstawione w Atlasie Nicolasa Grospierrea stanowią kunsztowną i wszechstronną grę z abstrakcją, prowadzoną tylko po to, by ukazać uniwersalny charakter nowoczesnych form. Jednakże nowoczesność ta, odczytywana w kategoriach upadku – jako złamana obietnica przyszłości.
O ile belgijski mistrz surrealizmu Ren Magritte zakwestionował przedstawienie na płótnie, to my teraz poddamy w wątpliwość samą fotografię. Budynki, które nie są budynkami. Et voil Ceci nest pas un btiment.