Tytuł ten idealnie oddawał klimat całego koncertu. Bo od samego początku nie można było nie zauważyć, że na scenie stoi szczęśliwa i spełniona kobieta. Choć gdyby ktoś miał jakieś wątpliwości, to artystka sama to podkreśliła, wyjawiając, że prowadzi życie takie, jakie sobie wymarzyła: że śpiewa, a publiczność przychodzi na jej koncerty.

I ja im się nie dziwię. Bo jak tylko będzie okazja, to na koncert Haliny Mlynkovej pójdę jeszcze raz. Znowu poczuję zapewne tę pozytywną energię płynącą ze sceny. Temperament połączony z jakością. Z pewnością palce jednej ręki wystarczyłyby mi, gdybym chciał zliczyć drobne i minimalne nieczystości płynące ze sceny. Podczas koncertu na żywo? Drobne nieczystości? Niejeden bardziej utytułowany wokalista mógłby zazdrościć Mlynkovej perfekcyjnego trafiania w dźwięki i rewelacyjnej pewności śpiewania. Choć w jednym czy w dwóch miejscach zdaje się, że ładniej brzmiałaby ociupinkę bardziej klasyczna emisja. Bo artystka ocierała się o krzyk. Ale to może moje, wyuczone dawno temu, szkolne skrzywienie?

Muzycy? Widać było, że znakomicie się bawią. Bawią się muzyką, bawią się swoim towarzystwem, bawią się tym co i jak robią. Choć można było odnieść wrażenie, że największego wiatru w żagle dał im pierwszy utwór zagrany już po prezentacji piosenek z Życia mi mało, a pochodzący z pierwszego albumu artystki.

W niedzielę w Radiu Łódź było zdecydowanie kameralnie. Kilkudziesięcioosobowa publiczność wsłuchiwała się w dźwięki, a wokalistka przez prawie półtorej godziny nie schodziła ze sceny. Było wiele utworów osobistych, o jej dotychczasowym życiu, doświadczeniach, przeżyciach.

Obok niemal lirycznych piosenek Mlynkova zaśpiewała kilka kawałków stricte rockowych. Zresztą, pochodząca z Czech piosenkarka podkreślała, że bardzo dobrze czuje się w takich właśnie klimatach. I że wcześniej trochę jej ich brakowało. Uspokoiła także publiczność, że nie zamierza być drugą Agnieszką Chylińską. To chyba dobrze, bo naśladować nikogo nie musi. Umiejętności, talent, a zapewne także i praca jaką w siebie włożyła powoduje, że nie musi się do nikogo porównywać. Charyzmy, feelingu, muzycznej ikry i pewnie postawionego dźwięku, a także swobody w byciu na scenie mogłaby niejednego śpiewającego nauczyć.

I dobrze, że ten koncert był w radiu. Bo tak normalnie, to nie dałoby rady, aby do niego w jakiś magiczny sposób wrócić. A tak – nie potrzebuję żadnego wehikułu czasu, wystarczy wytropić, kiedy na antenie będzie powtórka tego koncertu. A potem zasiąść i wysłuchać go jeszcze raz. A może jeszcze raz?

Czego sobie i Państwu serdecznie życzę.