Wielki Piątek – poprzez gest leżenia krzyżem człowiek chce pokazać, że sam nie jest w stanie się zbawić

 Jak ważny jest Wielki Piątek, na czym polega sama liturgia Damian Grosicki rozmawiał z proboszczem parafii świętych Piotra i Pawła w Łodzi – księdzem Wiesławem Kamińskim.

W Wielki Piątek skupiamy się na męce naszego Pana Jezusa Chrystusa. Rozmyślamy o Drodze Krzyżowej, rozmyślamy o tym, jak przybijano Jezusa do krzyża, rozmyślamy o jego śmierci i o ludziach, którzy żyli w tamtej epoce. To nie było tak, że źli ludzie zabili Dobrego Człowieka. Oczywiście ci, którzy skazali Jezusa na śmierć, byli skorumpowani, zatroskani o swoją pozycję społeczną, o swój święty spokój. Ale Jezus przyszedł na świat po to, żeby umrzeć, składając Ojcu ofiarę za zbawienie każdego człowieka. Stał się tym Barankiem Paschalnym, tym barankiem składanym niegdyś w świątyni jerozolimskiej na ołtarzu jako ofiara za grzechy człowieka. On jest nieskalany, nie ma żadnego grzechu, przyjmuje na siebie wszystkie grzechy i umiera na krzyżu.

Przede wszystkim czytana jest Ewangelia o Męce Pańskiej. To jest opis tego wszystkiego, co zdarzyło się wówczas w Jerozolimie, od skazania Jezusa na śmierć przez Piłata: urzędnika, namiestnika rzymskiego, przez Drogę Krzyżową, przyjęcie krzyża. Opis Męki Pańskiej jest długim tekstem.  Słuchamy go na stojąco. Wtedy, kiedy jest czytany moment o śmierci Pana Jezusa, wszyscy klękamy, modlimy się przez chwilę w ciszy. W kościołach jest również Adoracja Krzyża, jako znaku zbawienia. Mówimy, że Krzyż jest tym ołtarzem, na którym Jezus złożył ofiarę ze swojego życia za każdego człowieka. W kościołach również udzielana jest komunia święta z zakonsekrowanych w Wielki Czwartek hostii. Każdy, kto może i chce, przyjmuje Jezusa, bo dla nas eucharystia jest nie tylko znakiem obecności Jezusa, ale przede wszystkim pokarmem na drogę ku wieczności. Żeby posilić się w tym wszystkim, co jest naszym zmaganiem: z własnym grzechem, słabościami. Żeby pójść razem z Chrystusem.

Tak, to jest właściwie chyba jeden raz w roku, kiedy jest ten gest leżenia krzyżem. Jest to gest słabości, uniżenia człowieka wobec Boga. Taki znak, w którym człowiek chce pokazać, że sam nie jest w stanie podnieść się, zbawić. Nie jest w stanie wejść do nieba bez łaski Pana Boga. Wtedy ksiądz przewodniczący nabożeństwu kładzie się krzyżem przed ołtarzem, pokazując, że człowiek jest prochem, że z prochu powstał i jedynie Bóg może go podnieść, zbawić, zaprowadzić do nieba i do zmartwychwstania.