Do muzeum trafiły nie tylko meble, czy elementy wystroju, ale też domowe sprzęty i rodzinne fotografie łodzian. To pozwoliło zachować autentyczność opowieści – przekonuje dyrektor Centralnego Muzeum Włókiennictwa Aneta Dalbiak. -Przed wejściem do każdego pomieszczenia, które zajmują poszczególne rodziny, zwiedzający będzie mógł zapoznać się z historią. Będzie mógł się też dowiedzieć, dlaczego akurat w tych przestrzeniach w tej chwili nie ma ludzi. Bo rzeczywiście to zostało zrekonstruowane tak, jakby ci ludzie na sekundę dosłownie wyszli załatwiać swoje sprawy, na przykład na mieście. Ciekawym elementem, jeśli chodzi o wystawę, są tak zwane pokoje kontekstu, które będą nakreślać nam tło. Pomogą sytuować tę mikrohistorię na tle szerszych wydarzeń społecznych, kulturalnych dekady, której dotyczy ta rekonstrukcja – wyjaśnia dyrektor Dalbiak.

Wśród eksponatów znajdziemy ponad stuletni magiel, oryginalne drewniane meble z początku XX wieku, czy pralkę na korbkę z lat 50-tych. W poszczególnych pomieszczeniach poznajemy wspomnienia i historie z konkretnych czasów. -Pierwszy domek – Florentyna Bennich – jest oparta w stu procentach na realnej postaci w dwudziestoleciu. Natomiast te późniejsze epoki, czyli po roku 1945 i ten młody PRL, czyli lata sześćdziesiąte, siedemdziesiąte i osiemdziesiąte, oparte są na wspomnieniach i rozmowach, jakie tu nasze koleżanki przeprowadzały ze starszymi mieszkańcami Łodzi, czy łódzkich domów pomocy społecznej. I tutaj to już są połączenia losów różnych osób, takie uniwersalne historie z danej epoki, w której żyli -mówi Marcin Gawryszczak z zespołu kuratorskiego wystawy.

Wystawę “Łódzkie mikrohistorie. Ludzkie mikrohistorie” będzie można oglądać, gdy zdjęte zostaną obostrzenia zamykające placówki kultury.

Posłuchaj i dowiedz się więcej:

Koronawirus – co musisz wiedzieć?