Jako siedmiolatek dostał na gwiazdkę dziecięcy projektor filmowy, później chciał zdawać do Szkoły Filmowej, ale skończył architekturę w Krakowie. Miłość do kina okazała się jednak silniejsza…

Od pierwszego seansu w lwowskim kinie Chimera urzeka mnie atmosfera sali kinowej. Gaśnie światło, widzowie wstrzymują oddech, następuje więź wspólnego oglądania: wszyscy się razem śmieją, boja, są uczestnikami tajemnicy i magii ruchomego obrazu. Od tamtego czasu należę do grupy tych, którzy wierzą, że filmy warto robić, pokazywać, oglądać. Złapaliśmy wirusa kina, te infekcje, która wtrąciła nas w przewlekła, odporna na leczenie chorobę. Oczywiście jest to choroba psychiczna, a nas, wariatów, obłąkańców, zakażonych wirusem gorszym od aids nie da się izolować. Dlatego filmy są wciąż potrzebne, to jedyne lekarstwo dla zarażonych wirusem kina. Zakosztowałem tej przyjemności, magii kręcenia filmu, która dla mnie balansuje na granicy doznań zmysłowych. Film pozwolił mi tez stworzyć samego siebie: stałem się tym gościem z amerykańskich tygodników, które czytywałem jako chłopiec. I do dziś mi z tym dobrze – tak o swojej pasji opowiada Reżyser.

Janusz Majewski odwiedził łódzkie Muzeum Kinematografii wraz z Zofią Turowską, autorką biografii “Janusz Majewski. Film – Kobieta jego życia”.

Posłuchaj relacji ze spotkania: