Pierwsze edycje nagrody, której pomysłodawcą jest red. Piotr Grobliński z magazynu “Kalejdoskop”, były odpowiedzią na plebiscyt “Energii Kultury”. Organizatorzy chcieli wyróżnić te przedstawienia, koncerty, festiwale, książki i filmy, o których w minionym roku mówiło się za mało i które nie znalazły się wśród nominowanych do “Energii Kultury”.

W tym roku formuła ma nieco innych charakter. Nominację do “Armatki Kultury” poznaliśmy zanim kapituła “Energii Kultury” ogłosiła swoje.

Kapituła w składzie: Aleksandra Talaga-Nowacka, Justyna Muszyńska-Szkodzik i Bogdan Sobieszek (“Kalejdoskop”), Piotr Grobliński (pomysłodawca), Łukasz Kaczyński (do końca 2016 roku “Dziennik Łódzki”), Marcin Tercjak (Radio Łódź), wskazała dwunastu nominowanych. Zwycięzca zostanie wyłoniony w w głosowaniu publiczności, które potrwa do 15 lutego.

Głosować można poprzez dodanie komentarza pod artykułem o Armatce w serwisie e-kalejdoskop.pl, e-mailem na adres: [email protected] i przez wrzucenie wypełnionego kuponu konkursowego do urny ustawionej w portierni Łódzkiego Domu Kultury.

Gala wręczenia nagrody odbędzie się 23 lutego o godz. 18 w ŁDK.

Pod dziwacznym tytułem kryła się najlepsza ekspozycja, jaką ASP zorganizowała w ciągu wielu lat. Przygotowali ją: Kazimierz Piotrowski, Monika Krygier i Wojciech Leder. Udało się sprowadzić do uczelni dzieła najwybitniejszych artystów z nią związanych i pokazać, że mają w tych murach godnych następców.

Pomysł wyszedł ze środowiska Akademii Sztuk Pięknych, ale zasługą szacownego muzeum jest to, że do swoich wnętrz wpuścił artystów i pozwolił im poprzestawiać obiekty w gablotach! Idea była taka: łódzcy twórcy chowają pośród eksponatów swoje prace, a widzowie zaopatrzeni w mapki ich szukają. Przednia zabawa!

Z podziemnych notatek ułożono cały poemat dotyczący kultury alternatywnej powstającej w naszym miejscu świata w tym konkretnym czasie. Niektóre prezentowane działania artystyczne pojedynczo robiły wrażenie nieco zwariowanych, ale w sumie układały się w spójny, całkiem poważny obraz.

Film nominujemy za rzadko spotykaną czujność autorki w podejściu do skomplikowanych psychologicznie życiowych sytuacji zaaranżowana w tym obrazie etyczna rozkminka daje do myślenia.

Nie całkiem poważny album z pogranicza musicalu i słuchowiska utrzymanego w formie pastiszu w warstwie tekstowej (inspiracje twórczością Edgara Allana Poe) i muzycznej (muzyka eksperymentalna i stylistyczne zróżnicowanie).

Występ Kronos Quartet, koncert przypominający muzykę i osobę Pawła Kleckiego, książka-analiza dzieła Henryka Mikołaja Góreckiego, wreszcie odnalezienie i zrekonstruowanie opery Złote runo Aleksandra Tansmana i jej prapremiera w Teatrze Wielkim w Łodzi imponujący program festiwalu organizowanego przez niezależne Stowarzyszenie Promocji Kultury im. A. Tansmana.

Najnowszy tom Macieja Roberta wydany przez WBPiCAK to książka skomponowana z niezwykłą precyzją, a jednocześnie pozwalająca odetchnąć pełną piersią wędrowca krążącego po przedmieściach. Opisywana rzeczywistość to jednocześnie miasto realne i osadzona w labiryntach prywatnej mitologii poetycka wizja.

Książka (wydana przez Znak) tyleż o kontrkulturze, co o dziedziczeniu pewnej krytycznej postawy wobec świata, pisana z pozycji późnego wnuka, książka o przygodach ludzkiego umysłu, książka-arka, która postawę niezgody na rzeczywistość przechowuje, próbując opisać zjawisko kontestacji z pozycji poety i badacza kultury.

Premiera sztuki z 1904 roku w nieczynnej sali teatralnej Hotelu Grand zainaugurowała działalność Instytutu Teatralnego im. Mieczysława Hertza w Łodzi. Pełnoprawna realizacja sceniczna o wysokich walorach artystycznych, rzecz między spektaklem a czytaniem performatywnym intrygująca w formie, nawiązująca na wielu poziomach do historii miasta.

Festiwal i organizujący go Teatr Chorea doceniamy za wydeptywanie nowych ścieżek dla słowa ruchu muzyki w teatrze oraz niezapomniane spektakle, koncerty i spotkania z artystami z całego świata.

Teatr offowy w najlepszym wydaniu. Wyraziste, plastyczne obrazy podporządkowane idei spektaklu. Pełna paradoksów opowieść o Łodzi sprzed stu lat prowokująca do uniwersalnej refleksji. To przedstawienie przypomniało Łódzkie Spotkania Teatralne z najlepszych lat.

Bardzo inteligentny teatr dla dzieci i dorosłych. Pozbawiona fałszywego optymizmu, ale niepozbawiona humoru opowieść o konsekwencjach błędów wychowawczych i samotności dzieci. Do tego wspaniała muzyka zespołu Karaluchy.

W ubiegłych latach nagrodę zdobyli: AŻ Festiwal, Teatr Mały i zespół Ted Nemeth.