Wygląda na to, że część łodzian (a szerzej Polaków) nie zdaje sobie sprawy, że raptem półtora tysiąca kilometrów od ich drzwi dalej trwa wojna. Dalej giną ludzie, a ostrzał artyleryjski jest na porządku dziennym. Półtora tysiąca kilometrów to dystans, który można pokonać rowerem w kilka dni. Samolotem w mniej niż dwie godziny. I to, że przestały pisać o tym gazety nie zmiana faktu, że wojna zwyczajnie trwa. Po drugiej stronie granicy też ciekawie nie jest. Co jakiś czas wybuchnie bomba, później ktoś zorganizuje zamach, a nasi sąsiedzi zawieszają strefę Schengen. Tymczasem na ulicach Łodzi, podczas przejazdu naszych i Amerykanów, możemy usłyszeć skandowane hasła, które wzywają do zaprzestania zbrojeń i budowania żłobków. I w sumie jestem za, ale na litość boską, kiedy idę w nocy ulicą Włókienniczą, nie namawiam wszystkich łysych panów wyglądających na mnie z bram do wzajemnego miłosierdzia. Raczej zaciskam pięści i cieszę się, że nie idę sam, a za moimi plecami kroczy bardziej umięśniony kolega, który mnie ubezpiecza. I choćbym miał nie wiem jak bardzo pokojowe zamiary, to raczej nikomu nie wytłumaczę, że przemoc to rozwiązanie, które doprowadzi nas donikąd. W takiej sytuacji staram się też nie obrażać moich kolegów zza pleców i nie mówić, że w sumie nie są lepsi od tych, którzy się na mnie czają. Nie tylko dlatego, że kiedyś im stówę pożyczyłem i jeszcze nie oddali. Może jakaś zadra między nami jest, ale w nocy na Włókienniczej staram się raczej stać po właściwej stronie, a nie szukać kolejnych przygód.

Dobrze by było oglądać czołgi na Piotrkowskiej tylko przy okazji pikników i przy okazji pokojowych imprez i Rajdów Rycerzy. Ale żebym nie wiem jakim był optymistą, to nie mogę wykluczyć, że kiedyś przyjdzie mi je oglądać nieco bardziej na poważnie. I wtedy naprawdę wolałbym, żeby zatknięty na nich trójkolorowy sztandar był raczej gwiaździsty niż pasiasty. Kolory niby te same, ale polityczne przesłanie zupełnie inne.

Maciej Trojanowski