W Świętego Mikołaja zabawiło się ostatnio miasto obdarowując mieszkańców obietnicom budowy zoo z prawdziwego zdarzenia. Ale nie takiego zwykłego zoo. To będzie w zasadzie najnowocześniejsze orientarium! Pantery, gibony, makaki w Polsce nie ma przecież takich zwierząt. Tym większa radość. Do tego dorzucimy duże akwarium i stadko słoni. Sam chętnie wybrałbym się do takiego zoo, a fakt, że będę miał je na wyciągnięcie ręki, napawa mnie dumą. Łezka się w oku kręci, że ktoś pomyślał i zdecydował się wydać 240 milionów złotych na tak oryginalny prezent. Sęk w tym, że tak naprawdę wyda je z kieszeni obdarowanych. W jaki sposób? To proste. Na początku miasto powoła spółkę, które najprawdopodobniej weźmie kredyt. Kredyt będzie teoretycznie poza miejskim budżetem, więc teoretycznie nie będzie obciążał naszej wspólnej kasy, choć w zasadzie to właśnie ona będzie jego zabezpieczeniem w razie, jakby nóżka się podwinęła. Bank oczywiście taki kredyt da – nie tylko ze względu na solidnego żyranta, ale również dlatego, że zwierzątka sprzedają się jak świeże bułeczki i żeby nie wiem jak były drogie to dzieci i tak wywiercą rodzicom dziurę w brzuchu, żeby pójść je zobaczyć. Ba! Nawet moje wewnętrzne dziecko będzie wierciło mi dziurę w brzuchu, żeby pójść i obejrzeć tego całego gibona, którego znam jedynie z hip-hopowych piosnek. Władze nowej spółki będą o tym doskonale wiedziały, więc zaśpiewają odpowiednio wysoką cenę za możliwość oglądania na żywo orientarium. Na tyle wysoką, żeby kredyt się spłacał, a przy okazji zoo zarabiało. I w ten oto wesoły sposób sami sobie nową miejską atrakcję zafundujemy.

Nie mówię, że remont się nie przyda. Fakt faktem, że do tej pory łódzkie zoo budziło jedynie żal i smutek, a z wizyty w nim cieszyły się tylko te prawdziwe dzieci, które mogły pogłaskać bezkarnie przyzwyczajoną do wszystkiego kozę, albo lamę. Tylko skoro miasto decyduje się na remont, lub budowę w zasadzie nowego ogrodu, niech powie wyraźnie, że robi to w imieniu łodzian, którzy na ten projekt się zrzucą. Prezentu od Świętego raczej spodziewać się nie należy.

Maciej Trojanowski